شبهه‌ای که معمولا مطرح می‌شود این است که مگر غربی‌ها اعتقاد به خدا ندارند؟ مگر اکثرا مسیحی نیستند؟ پس چرا در بسیاری از موارد مسیحی بودن آنها در رفتار و اعمال آنان تاثیرگذار نیست.  چرا در جوامع مسیحی نیز همجنسگرایی مطرح است؟

 پاسخ برمی‌گردد به فیلسوف‌های غربی که نقش اصلی در ایجاد تمدن غرب را داشتند. بد نیست با یک مثال ساده پاسخ این سوالات را ببینیم:

فرض کنید سوار بر ماشین هستید و به سوی مقصدی حرکت می‌کنید. در هنگام سفر با دوستتان که رانندهٔ ماشین هم هست، صحبت می‌کنید.

 شما بعد از یک ساعت مباحثه توانستید دوست خودتان را راضی به بد بودن فلان وزیر و مسئول بکنید. در نهایت چه دوستتان را قانع کرده باشید و چه نکرده باشید از همان جاده حرکت کرده و به همان مقصد حرکت می‌کنید. 

حال فرض کنید ناگهان به دلیل خاصی مجبور شوید به شهر دیگری بروید. با دوستتان صحبت می‌کنید و دوستتان راضی می‌شود که سریع برگردد و شما را به تهران برساند. اینجا چه شد؟ هم مسیر شما و هم مقصد شما به کل در این گفتگو تغییر می‌کند.
در مفهوم اعتقادات نیز همین مسئله مطرح است. 

اگر شما از مسیر دنیاپرستی و شهوت‌پرستی به سوی تباهی و فساد می‌روید و به وجود خداوند اعتقاد دارید، در اینجا اعتقاد شما می‌شود صرفا یک بحث که هیچ تاثیری در زندگی شما و مقصد نهایی شما نمی‌گذارد.

 نه مسیر زندگی و نه مقصد نهایی را عوض نمی‌کند. حتی اعتقاد شما به خدا به مرور ضعیف می‌شود. چرا که اعتقادتتان به عمل در نیامده‌است.

 همین است که در یک جامعهٔ سکولار رنگ و بویی از اعتقاداتی که دارند در عملشان نیست. و در نهایت نیز موجب فروپاشی همین اعتقادات می‌شود. همین می‌شود که تفکراتی مثل دئیسم و خدای بی‌عرضه در غرب شکل می‌گیرد. حتی قدرت‌های شر و شیطانی که مسیحیان و یهودیان به آن اعتقاد دارند قدرتش از خدایشان بیشتر است. خدا که در جامعه کم‌رنگ شود جامعه به چه روی می‌آورد؟ به شرک! به چندگانه‌پرستی! و کم کم به سوی کفر و انکار وجود خداوند.

اما اگر همین اعتقاد شما به خداوند باعث تغییر در مسیر زندگی شما و مقصد نهایی شما شود یعنی همان مثال دوم! این یعنی اسلام حقیقی ...! اگر شما به خداوند اعتقاد دارید، به پیامبر و اهل بیت اعتقاد دارید، اگر به معاد اعتقاد دارید این مسئله باید خودتان، خانوادهٔ شما، محلهٔ شما، اجتماع، حکومت ووو... را نیز دگرگون سازد. و این است مبنای اسلام و جمهوری اسلامی.​